وقتی دیدمت جوانه ای تودلم شکفت. جوانه ای که نوید زندگی می داد. جوانه ای که مرا به زندگی علاقمند می کرد. زندگی که امیدمو ازش بریده بودم. زندگی که بدون تو همیشه یه چیزیش کم بود. زندگی من با تو معنا پیدا کرد. تویی که با هر طلوع خورشید تو قلبم می تابیدی . تویی که تمام وجودم باتو معنا پیدامی کرد.

ولی حالا...

حالا من هر روز از جلوت رد می شم  ولی تو انگار اصلا منو نمی بینی . مدام اون کتاب لعنتی جلوته. لعنت به تو!

لعنت به تویی که با کوچک ترین رفتارت قصد نابودی منو داری. لعنت به تو که با نگاه های تحقیر آمیزت به من یادآوری می کنی که هیچی نیستم.تویی که با اون قلب سنگیت جز آتش زدن من چیزی نمی خوای . کنار برکه دلم نشستم و نیامدی،دوباره درسکوت خود شکستم و نیامدی،سوال کردم از خدا نشانه خانه تورا

سکوت کرد و درسکوت شکستم نیامدی...

 پارمیدا